دسکتاپ مجازی سازی
مجازی سازی دسک تاپ مفهومی را توصیف می کند که در آن می توان محیط دسک تاپ را به صورت مرکزی ارائه داد و از طریق یک شبکه به آنها دسترسی پیدا کرد. این رویکرد در درجه اول در زمینه شرکتی استفاده می شود.
شرکت های مدرن معمولاً ایستگاه های کاری خود از جمله رایانه های شخصی را به کارمندان دفتری خود ارائه می دهند. هر یک از این رایانه های تک کاربره باید تنظیم و نگهداری شوند. با این حال ، مدیریت محلی وقت گیر است. به منظور صرفه جویی در منابع پرسنلی ، مفاهیم مختلفی برای مجازی سازی محیط دسکتاپ تهیه شده است.
مجازی سازی رومیزی مبتنی بر ساختار مشتری-سرور است . انتقال داده ها بین سرور و مشتری از طریق پروتکل های به اصطلاح نمایش از راه دور صورت می گیرد. ارائه دهندگان اصلی راه حل های نرم افزاری برای مجازی سازی دسک تاپ مانند مایکروسافت ، VMware یا Citrix به فن آوری های اختصاصی متکی هستند. بسته به جایی که از قدرت محاسباتی برای تهیه یک میزکار مجازی استفاده می شود ، بین روش های میزبان و مشتری محور تمایز قائل می شود.
مجازی سازی میزکار مبتنی بر میزبان: مجازی سازی میزکار مبتنی بر میزبان شامل تمام رویکردهایی است که در آن دسک تاپ های مجازی مستقیماً روی سرور اجرا می شوند. با استفاده از این نوع مجازی سازی دسک تاپ ، تمام توان محاسباتی برای تهیه محیط دسک تاپ و برای عملکرد برنامه ها توسط سخت افزار سرور تأمین می شود. کاربران از طریق شبکه به میزهای مجازی مبتنی بر میزبان دسترسی دارند. رایانه های شخصی و نوت بوک های کاملاً مجهز ( مشتری های ضخیم ) ، دستگاه های نهایی با سخت افزار کاهش یافته ( مشتریهای نازک ) یا رایانه های کاملاً به حداقل رسیده ( صفر مشتری)) و همچنین تبلت و تلفن های هوشمند. به عنوان یک قاعده ، اتصال به شبکه دائمی لازم است. یک مجازی سازی میزکار مستقر در میزبان با استفاده از روشهای زیر قابل اجرا است:
دستگاه مجازی مبتنی بر میزبان: با استفاده از این روش مجازی سازی ، هر کاربر از طریق دستگاه مشتری به دستگاه مجازی خود روی سرور متصل می شود. بین مجازی سازی دسک تاپ پایدار ، که کاربر در هر جلسه به همان VM متصل می شود ، و رویکردهای غیر مداوم که در آن ماشینهای مجازی بطور تصادفی تخصیص می یابد ، تمایز قائل می شود . اگر از ماشینهای مجازی مبتنی بر میزبان در زمینه مجازی سازی دسکتاپ استفاده شود ، فرد از زیرساخت های دسک تاپ مجازی صحبت می کند(VDI). VM های مستقر در میزبان ، محدوده بزرگی را برای سفارشی سازی به کاربران ارائه می دهند. دسک تاپ های مجازی مستقر به عنوان بخشی از این رویکرد را می توان مانند دسک تاپ های محلی با برنامه های سفارشی و گزینه های مشاهده سفارشی شخصی سازی کرد.
سرویس ترمینال: اگر مشتری فقط به عنوان یک دستگاه نمایشگر برای محیط های میزبان میزبان مرکزی مورد استفاده قرار گیرد ، یکی از خدمات ترمینال یا مجازی سازی ارائه صحبت می کند. اینها از یک سرور به اصطلاح ترمینال استارائه شده این رویکرد مجازی سازی دسک تاپ مبتنی بر میزبان ، تنها محدوده سفارشی سازی را برای کاربران فراهم می کند و بنابراین برای سناریوهایی مناسب است که در آن تعداد زیادی از ایستگاه های کاری بسیار استاندارد با عملکردهای محدود در دسترس قرار بگیرند. به عنوان مثال خدمات ترمینال در خرده فروشی استفاده می شود. در اینجا ، مشتریان نازک این امکان را به کارمندان می دهند که سطح موجودی ها و دسترسی به اطلاعات محصول را بررسی کنند. مشتریان از این نوع ترمینال برای پیکربندی کالاها به صورت جداگانه و سفارشات استفاده می کنند.
Blade server: اگر کاربران نهایی باید از راه دور به ماشینهای فیزیکی جداگانه دسترسی داشته باشند ، این کار معمولاً با استفاده از یک سرور تیغه انجام می شود. این یک سرور یا سرور ماژولار است که شامل چندین کامپیوتر تک بورد - به اصطلاح پره ها (آلمانی: "Blatt") است. به عنوان بخشی از مجازی سازی دسک تاپ ، هر محیط دسک تاپ روی یک تیغه جداگانه اجرا می شود. مزیت این روش: پره های سرور ماشین های محاسباتی فیزیکی مستقل هستند ، اما امکانات تأمین مسکن (برق و خنک کننده) را به اشتراک می گذارند و به صورت مرکزی اداره می شوند.
مجازی سازی دسکتاپ مبتنی بر مشتری : اگر مجازی سازی دسکتاپ مبتنی بر مشتری است ، باید منابع مربوط به عملکرد محیط دسکتاپ توسط دستگاه مشتری مربوطه تهیه شود.بنابراین این رویکرد نیاز به یک مشتری ضخیم با سخت افزار مناسب دارد. در عمل ، مجازی سازی رومیزی مبتنی بر مشتری با استفاده از دستگاه های مجازی یا به عنوان جریان سیستم عامل انجام می شود.
ماشین های مجازی مبتنی بر مشتری: این رویکرد برای مجازی سازی ، محیط دسک تاپ را در یک ماشین مجازی روی دستگاه مشتری اجرا می کند. به عنوان یک قاعده ، از یک فوق تخصص استفاده می شود. هر دسک تاپ مجازی در فواصل منظم خود را با یک تصویر سیستم عامل روی سرور همگام می کند. این امر باعث می شود چرخه های پشتیبان مدیریت مرکزی و مبتنی بر تصویر. مزیت دیگر این روش مجازی سازی این است که برنامه ها حتی اگر اتصال به سرور از بین رفته باشد ، بصورت محلی در دسترس هستند.
جریان سیستم عامل: با جریان سیستم عامل ، سیستم عامل محیط دسک تاپ روی سخت افزار محلی اجرا می شود. فقط فرآیند بوت از راه دور از طریق تصویر روی سرور انجام می شود. بنابراین جریان سیستم عامل برای سناریوهایی مناسب است که در آن کل گروههای رومیزی بر اساس تصویر سیستم عامل واحد ارائه می شود. این مزیت را دارد که سرپرست ها فقط باید یک تصویر را روی سرور مدیریت کنند تا در تمام دسک تاپ های جریان دار تنظیماتی را انجام دهند. جریان سیستم عامل نیازی به مشاور ندارد. با این وجود ، به یک اتصال شبکه ثابت بین سرور و دستگاه مشتری نیاز دارد.
مفاهیم نمره مجازی سازی دسکتاپ در درجه اول از طریق مدیریت متمرکز انجام می شود . تلاش برای اداره و نگهداری به ویژه در محیط های کاری استاندارد قابل کاهش است. اما اگر IT شرکتی با این مشکل روبرو شود که باید زیرساخت IT ناهمگن با تعداد زیادی دسک تاپ مختلف اجرا شود ، این مزیت در چشم انداز قرار می گیرد.
شرکت هایی که به مجازی سازی دسک تاپ متکی هستند ، معمولاً انتظار دارند پس انداز کنند. گفته می شود که مشتریان باریک هزینه های سخت افزاری و مصرف برق در دفتر را کاهش می دهند . گاهی اوقات با شرایط کار قابل مقایسه با مجوزهای کمتری نرم افزار می توان به دست آورد. پس انداز نیز در زمینه صدور مجوز امکان پذیر است. از طرف دیگر ، سرورها هنگام جابجایی به دسک تاپ های مجازی ، در ابتدا هزینه هایی ایجاد می کنند.
مجازی سازی دسک تاپ نیاز به سرورهای قدرتمند دارد. بسته به رویکرد مجازی سازی ، پهنای باند بالایی نیز برای انتقال داده در شبکه مورد نیاز است. با توجه به هزینه های مربوط به کسب ، مجازی سازی دسک تاپ فقط در طولانی مدت فقط در عمل پرداخت می کند.
مزایا و معایب مجازی سازی دسک تاپ
مزایای |
معایب |
virtual مجازی سازی دسک تاپ امکان مدیریت مرکزی محیط های دسک تاپ را فراهم می کند. |
virtual مجازی سازی دسک تاپ در درجه اول برای زیرساخت های همگن مناسب است. |
✔ کاربران می توانند از طریق دستگاههای مختلف پایان به دسک تاپ مجازی خود دسترسی پیدا کنند. |
✘ بعضی از رویکردها نیاز به اتصال ثابت شبکه دارند. |
virtual مجازی سازی رومیزی پشتیبان گیری مرکزی را فعال می کند. |
demands تقاضای زیاد در مورد عملکرد سرور ، ظرفیت ذخیره سازی و پهنای باند شبکه. |
clients مشتریان نازک پس انداز هزینه را در خرید و بهره برداری فعال می کنند. |
|
مجازی سازی در سطح سیستم عامل
مفاهیم مجازی سازی در سطح سیستم عامل به عملکردهای هسته بومی سیستم عاملهای یونیکس مانند متکی هستند ، که امکان اجرای چندین نمونه فضای مجزا کاربر را بطور موازی ممکن می سازد. در مقایسه با مجازی سازی سخت افزاری ، یک سیستم مهمان کامل از جمله هسته شبیه سازی نمی شود. در عوض ، برنامه های مجازی ، هسته سیستم میزبان را در سطح سیستم عامل به اشتراک می گذارند.
اشاره
به دلایل امنیتی ، سیستم عامل های مدرن بین دو منطقه حافظه مجازی تمایز قائل می شوند: فضای هسته و فضای کاربر . در حالی که فرایندهایی که برای عملکرد هسته و سایر مؤلفه های اصلی در فضای هسته انجام می شوند ، فضای کاربر برای برنامه های کاربر در دسترس است. در سیستم عامل های unixoid می توان چندین نمونه فضای مجازی کاربر را بطور موازی اجرا کرد. این ویژگی اساس مجازی سازی در سطح سیستم عامل است.
هر نمونه فضای کاربر نشان دهنده یک محیط زمان مجاز مجازی است که بسته به فن آوری مورد استفاده ، کانتینر ، پارتیشن ، موتور مجازی سازی (به طور خلاصه:VE) یا به زندان گفته می شود. مجازی سازی مبتنی بر سیستم عامل با استفاده از سیستم عامل های کانتینری مانند Docker ، احیای مجدد را انجام داد . در این میان ، کاربران دارای rtk ، OpenVZ / Virtuozzo و runC گزینه های بالقوه ای برای رهبر بازار دارند .
مجازی سازی موارد فضای کاربر با استفاده از مکانیسم های محلی chroot که همه سیستم عامل های یونیکسید را فراهم می کند صورت می گیرد . در chroot به (مخفف "ریشه تغییر") یک تماس سیستم، که اجازه می دهد تا برای تغییر دایرکتوری ریشه یک فرآیند در حال اجرا است. فرایندهایی که به یک فهرست اصلی ریشه مجازی منتقل می شوند ، تنها در صورت اجرای صحیح فقط می توانند به پرونده های این فهرست دسترسی پیدا کنند. با این حال ، chroot به تنهایی فرآیندهای ناکافی را محصور می کند. فراخوانی سیستم عملکردهای اولیه مجازی سازی را ارائه می دهد ، اما هرگز به عنوان مفهومی برای تأمین امنیت فرآیندها در نظر گرفته نشده بود. بنابراین فن آوری های کانتینر ، chroot را با سایر توابع هسته بومی مانند گروه های مختلف و مکان های نام ترکیب می کندبرای فراهم کردن فرایندهایی با یک محیط زمان انزوا با دسترسی محدود به منابع سخت افزاری. یکی از فرآیندهای کانتینر شده صحبت می کند.
Cgroups: Cgroups گروههای کنترل برای مدیریت منابع هستند که باعث می شوند دسترسی پردازشها به منابع سخت افزاری محدود شود.
Namespaces: Namespaces مکانهای نامی برای شناسایی سیستم و فرآیند و همچنین ارتباطات بین پردازشی و منابع شبکه می باشد. با داشتن نام های نام ، یک فرآیند و فرآیندهای کودک آن می توانند به یک بخش مورد نظر از سیستم زمینه ای محدود شوند.
یک ظرف نرم افزاری شامل یک برنامه شامل کلیه وابستگی ها مانند کتابخانه ها ، برنامه های کاربردی یا پرونده های پیکربندی شده است. برنامه های کاربردی قابل تنظیم و انتقال از سیستم به سیستم دیگر بدون تنظیمات بیشتر هستند. بنابراین رویکرد کانتینر نقاط قوت خود را در تهیه برنامه های کاربردی در شبکه ( استقرار ) نشان می دهد.
اگر ظروف به عنوان بخشی از معماری های خدمات میکروسرویس استفاده شوند ، کاربران همچنین از درجه بالایی از مقیاس پذیری بهره مند می شوند. Microservice یک رویکرد توسعه برای تعدیل نرم افزار است . در معماری های میکرو سرویس ، برنامه های پیچیده از طریق تعامل فرآیندهای مستقل - به عنوان مثال در یک ظرف جداگانه - تحقق می یابد. یکی از یک برنامه چند کانتینری صحبت می کند . چنین ساختار نرم افزاری دارای مزایای مختلفی است: خدمات میکروسکوکی استقرار برنامه ها در خوشه های سرور را تسهیل می کند ، زیرا فرآیندهای کانتینر شده در همان سیستم قابل اجرا هستند یا در صورت لزوم در سیستم های مختلف توزیع می شوند. علاوه بر این ، هر میکروسرویس به صورت جداگانه قابل اندازه گیری استباشد. کاربران به سادگی نمونه دیگری از خدمات خرد مربوط را در یک ظرف جدید شروع می کنند.
اجرای معماری میکروسرویس در خوشه از طریق مدیران خوشه مرکزی و ابزار ارکسترشن انجام می شود . مقاله ما در مورد اکوسیستم داکر گزیده ای از محبوب ترین ابزارهای کانتینر را ارائه می دهد .
در مقایسه با مجازی سازی سخت افزاری ، فن آوری کانتینر با کوچکترین مجازی سازی کاهش می یابد . سربار نرم افزار Hypervisor از بین می رود. در حالی که یک سیستم عامل جداگانه باید برای هر VM مجازی سازی شود ، فن آوری کانتینر چندین هزار سرویس میکروسکوپ را قادر می سازد در محیط های زمان اجرا جدا شده در همان سیستم عامل اجرا شوند.
