مجازی سازی ذخیره سازی
در مجازی سازی ذخیره سازی ( مجازی سازی ذخیره سازی ) یک رویکرد مجازی سازی، که هدف آن نماینده یک شرکت مانند هارد دیسک ها، حافظه های فلش، و یا درایو نوار های مختلف منابع ذخیره سازی مجازی، و به هم پیوسته است استخر ذخیره سازی به ارائه. یک راه حل مجازی سازی لایه انتزاعی بین رسانه های مختلف ذخیره سازی فیزیکی و سطح منطقی ایجاد می کند ، که در آن می توان منابع ذخیره ترکیبی را با استفاده از نرم افزار بصورت متمرکز مدیریت کرد .
حافظه مجازی همچنین می تواند به سهمیه تقسیم شود و به برنامه های انتخابی اختصاص یابد. با وجود مجازی سازی ، کاربران همیشه می توانند به داده های ذخیره شده از طریق همان مسیر پرونده دسترسی پیدا کنند ، حتی اگر مکان ذخیره فیزیکی تغییر کند. این توسط یک جدول تخصیصی که توسط نرم افزار مجازی سازی اداره می شود ، تضمین می شود. یکی در مورد نقشه برداری از رسانه ذخیره سازی فیزیکی به یک درایو منطقی (که به آن حجم نیز گفته می شود ) صحبت می کند.
درایوهای منطقی به محدودیت ظرفیت فیزیکی رسانه های ذخیره سازی انفرادی وابسته نیستند. بنابراین مجازی سازی ذخیره سازی انعطاف پذیری بیشتری را در هنگام تخصیص منابع ذخیره ایجاد می کند . سخت افزار موجود برای ذخیره سازی داده ها می تواند به صورت مؤثرتری استفاده شود. برای شرکت ها ، این بدان معنی است که می توان ظرفیت ذخیره سازی را با هزینه کمتری در مرکز داده در دسترس قرار داد.
در زمینه شرکتی ، مجازی سازی ذخیره سازی معمولاً به صورت بلوک انجام می شود . هنگام ذخیره بلوک ، داده ها به بلوک هایی با اندازه مساوی تقسیم می شوند. به هر بلوک داده یک آدرس منحصر به فرد داده می شود. نرم افزار مجازی سازی این را در جدول نقشه یابی مرکزی ذخیره می کند . از این رو جدول نقشه برداری شامل تمام ابرداده های مورد نیاز برای یافتن مکان فیزیکی یک بلوک داده است. این نقشه برداری امکان مدیریت داده ها در سطح مجازی را به طور مستقل از کنترل کننده مربوط به فضای ذخیره سازی فیزیکی امکان پذیر می کند و بنابراین ، به عنوان مثال ، جابجایی ، کپی ، آینه یا تکثیر.
در عمل ، مجازی سازی مبتنی بر بلوک با استفاده از سه روش مختلف قابل اجرا است:
میزبان
دستگاه های مبتنی بر
مبتنی بر شبکه
مجازی سازی مبتنی بر میزبان
مجازی سازی مبتنی بر منابع ذخیره سازی رویکردی برای مجازی سازی ذخیره سازی است که معمولاً در ترکیب با ماشین های مجازی استفاده می شود . با استفاده از این مفهوم ، یک سیستم میزبان یک یا چند سیستم مهمان (به مجازی سازی سخت افزار ) با درایوهای مجازی در سطح انتزاع ارائه می دهد ، که توسط یک مدیر حجم داخلی یا توسط یک نرم افزار جداگانه (یک به اصطلاح hypervisor ذخیره سازی) پیاده سازی می شود . سخت افزار (دیسک سخت و سایر رسانه های ذخیره سازی) توسط درایور دستگاه سیستم میزبان قابل دسترسی است. مدیر حجم یا نماینده ذخیره سازی به عنوان یک لایه نرم افزاری بالاتر از درایور دستگاه استفاده می شود و ورودی و خروجی (ورودی / خروجی ، به طور خلاصه: I / O) ، جداول نقشه برداری I / O و جستجوی ابرداده را مدیریت می کند.
عملکردهای بومی که ایجاد درایوهای مجازی را ممکن می سازند ، تقریباً در تمامی سیستم عامل های مدرن وجود دارد.
ویندوز: مدیر دیسک منطقی (LDM)
macOS: CoreStorage (از سیستم عامل X Lion)
لینوکس: مدیر حجم منطقی (LVM)
Solaris و FreeBSD: zPools از Z File Systems (ZFS)
مجازی سازی ذخیره سازی مستقر در میزبان بدون سخت افزار اضافی کار می کند ، از هر دستگاه ذخیره سازی پشتیبانی می کند و با کمی تلاش قابل اجرا است. علاوه بر این ، این روش در مقایسه با سایر مفاهیم بهترین عملکرد را ارائه می دهد ، زیرا هر وسیله ذخیره به طور مستقیم و بنابراین بدون تأخیر مورد خطاب قرار می گیرد . با این حال ، کاربران باید بپذیرند که مجازی سازی ذخیره سازی - و بنابراین امکان بهینه سازی استفاده از ذخیره سازی - به میزبان مربوطه محدود می شود.
